tapakkaki

saat hatiku menggumam,
"menyadari lebih penting daripada menjadi..."
batinku pun tersenyum,

seketika semakin banyak pola terkuak
lintasan motor2 yg melaju dijalan aspal
seperti tetes2 air yg jatuh dari keran bocor dalam gerakan lambat

garis2 paving trotoar selaras dibawah
dan pohon2 berderet sempurna berpendar kehijauan
cendawan2 yg bertengger di dahan
kulit2 kayu batang ber-alur kuat

daun2 runcing cemara yg bergoyang
puluhan... ratusan... ribuan...

kudukku merinding mengalami kehidupan
segala...
segala...
segala...
... ... ...

*kenangan sebuah pagi sendiri di lapangan kampus unsyiah*

Labels: awancool